انسولین یک هورمون حیاتی است که توسط غده پانکراس ترشح می شود و وظیفه اصلی آن کمک به ورود قند (گلوکز) از خون به سلول ها برای تأمین انرژی است. زمانی که انسولین کافی در بدن تولید نشود یا به درستی مورد استفاده قرار نگیرد، سطح قند خون افزایش یافته و فرد دچار دیابت می شود.
استفاده از انسولین بستگی به نوع دیابت، شرایط بدن و نظر پزشک دارد.
افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ از همان ابتدای تشخیص به انسولین نیاز دارند، زیرا پانکراس آن ها توانایی تولید انسولین را ندارد.
در مراحل اولیه دیابت نوع ۲ معمولا داروهای خوراکی و تغییر سبک زندگی برای کنترل قند خون کافی هستند. اما در صورت عدم کنترل مناسب، پزشک ممکن است انسولین را به عنوان درمان کمکی یا اصلی تجویز کند.
در دوران بارداری (دیابت بارداری)
پس از برخی جراحی ها یا ابتلا به بیماری های حاد
در زمان افزایش شدید و کنترل نشده قند خون (هیپرگلیسمی)
| نوع انسولین | زمان شروع اثر | مدت اثر | کاربرد |
| سریع الاثر | ۱۵ تا ۳۰ دقیقه | ۳ تا ۵ ساعت | کنترل قند بعد از وعده غذایی |
| کوتاه الاثر | ۳۰ تا ۶۰ دقیقه | ۵ تا ۸ ساعت | پوشش وعده غذایی یا کنترل قند روزانه |
| متوسط الاثر | ۱ تا ۲ ساعت | ۱۲ تا ۱۸ ساعت | کنترل قند در طول روز و شب |
| طولانی الاثر | چند ساعت | تا ۲۴ ساعت یا بیشتر | کنترل پایدار قند خون در شبانه روز |
پیشگیری از عوارض جدی دیابت مانند آسیب کلیوی، چشمی و قلبی
کمک به کنترل پایدار قند خون
بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت
انسولین باید حتما تحت نظر پزشک استفاده شود.
نحوه تزریق، مقدار و زمان مصرف در هر فرد متفاوت است.
آموزش تزریق صحیح و نگهداری مناسب انسولین (در یخچال و به دور از نور مستقیم) اهمیت زیادی دارد.